مجتبی مینوی طهرانی را به عنوان ادیب، مصحح، مورخ و مترجم ایرانی می‌شناسند. او در سال 1288 متولد شد و دوران کودکی خود را در سامرا سپری کرد. در سال 1290 به ایران بازگشت و تحصیلات متوسطه را در دارالفنون گذراند. در سال 1302 در مجلس شورای ملی به عنوان تندنویس مشغول به کار بود. در سال 1307 که به ریاست کتابخانه معارف منصوب شده بود، با محمد قزوینی آشنا شد و روش نقد تحلیلی متون را نزد وی فراگرفت. تا سال 1328 که تدریس در دانشکده ادبیات را شروع کرد، در انتشار آثار مختلفی از جمله چاپ دوره شاهنامه و نیز خلاصه شاهنامه با همکاری محمدعلی فروغی، همکاری داشت. مینوی در ده‌ها کنگره و انجمن علمی ادبی جهانی از جمله کنگره بین‌المللی هزاره فردوسی در سال 1313، سمینار بررسی فرهنگ اسلامی در پرینستون در سال 1332، سمینار مورخان خاورمیانه در لندن در سال 1338- کنگره بین‌المللی خاورشناسان در پاریس در سال 1352، شرکت کرد و مقاله‌هایی ارائه نمود.
برگرفته از کتاب فخرالدین فخرالدینی