تاریخچه عریضه نویسی در ایران به 80 سال قبل باز می گردد. از آن جایی که در آن دوران، وکالت، شغلی پرهزینه و جدید محسوب می شد، مردم به دلیل بی سوادی و عدم اطلاع کافی از قانون، تنظیم شکایات یا دادخواست های خود را به نویسندگانی می سپردند که بعدها نام عریضه نویس را به خود گرفتند. این افراد غالباً در کنار خیابانها مستقر بودند و پس از شنیدن شرح ماجرا از افرادی که تظلم می کردند، به نوشتن عریضه می پرداختند.