تصویر بالا، ماشین دودی تابستانی در حال حرکت و تصویر پایین، ماشین دودی زمستانی دهۀ 20
واگن‌های تابستانی، زیباییِ غیرقابل تصوری داشت. بدنۀ آن صاف و یکدست ساخته شده و صندلی های چوبی بسیار قشنگی داشت. در سال‌های پایانی دهۀ بیست و آغازین دهۀ سی، چندان به آن توجهی نمی شد. مسیر پیشین این ترن تمام از مزارع صیفی جات می گذشت و حالا این زمین ها به تصرف زمین خوارها درآمده بود، این زمین ها به محل تفریح جوانان بدل شده بود و در مدت روز که چهار بار قطار این مسیر را طی می کرد، سقف قطار محل مسابقه و شرط بندی برای پریدن از یک کوپه به کوپه دیگر برای جوانان بود. جوانان در حال حرکت مرتب از آن پیاده یا سوار می شدند، گاه نیز بر همین اساس حادثه ای دردناک و مرگ برخی از این افراد پیش می آمد.
در نهایت این قطار از حرکت باز ایستاد و متروک شد و تنها جای افسوس برای ازد دست رفتن یک جاذبۀ توریستی به جا ماند.
برگرفته از کتاب آن روگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی