مسجد هدایت در خیابان استانبول
دربارۀ مسجد هدایت پیش از این نوشته ام، اما در اینجا قصد دارم، نمای ورودی جنوبی آن را که در خیابان اسلامبول قرار داشت شرح دهم. بخشی از مسجدِ هدایت، در کوچه ای قرار داشت. در دهه‌های بیست و سی، سینمایی به اسم پارک در انتهای این کوچه بود، پس از دهۀ سی نمی دانم، اگر هم این سینما بود حتماً تبدیل به سینمایی درجه 2 شده بود. همانند دیگر سینماهای لاله زار و اسلامبول که پس از سال 40 دیگر سینمایی درجه یک به حساب نمی آمدند.
مسجد از این کوچه به حیاطی بسیار زیبا راه می یافت که حیاط و اتاق های آن به یک درمانگاه تخصیص یافته بود، راه ورود و خروج مسجد از درِ اصلی، در خیابان بود. با تأسف امروز مسجد و در ورودی آن نیز دچار دگرگونی شده است. اولاً ایوان مسجد در کنار خیابان با دو نردۀ مرمری زیبا محصور بود، از میانۀ این نرده به ایوان وارد می شندند و در آنجا مردم کفش های خود را از پا به در می اوردند و از یک در چوبی زیبا و شیشه دار پای به مسجد می نهادند، در فصل های گرم سال بیشتر وقت ها درب مساجد باز بود و صحن یعنی شبستان مسجد با فرش های زیبا از بیرون دیده می شد. در زمستان ها پرده ای ضخیم از پارچه و چرم که به سبک زیبایی دوخته شده بود و ضخامت قابل توجهی هم داشت فضای داخل و بیرون را جدا می کرد، این پرده با میله ای به طاق نمای ورودی متصل بود. این میله پس از نرده ای که ایوان را از خیابان جدا می کرد، قرار داشت.
پیش از انقلاب مرحوم آیت الله طالقانی پس از نماز مغرب و عشا در این مسجد سخنرانی می کرد.
برگرفته از کتاب آن روگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی