کشتی هوائی نوعی هواگرد در کلاس هوای است که مدل‌های پیشرفته آن برای شناور ماندن در هوا با گاز هلیوم پر شده و موتورهایی پروانه‌ها را می‌چرخانند تا کشتی هوایی را به جلو برانند. برخلاف بالون، حرکت کشتی‌های هوایی به باد بستگی ندارد. خلبان می‌تواند آن را به وسیله یک سکان بزرگ هدایت کند. یک کشتی هوایی با طول ۶۰ متر می‌تواند ۲۰ نفر را در خود جای دهد. این وسیله نقلیه از اتاقک، موتورها، سطوح کنترل، دماغه، بال و بالون تشکیل شده است.
در جنگ جهانی اول از کشتی‌های هوایی استفاده زیادی میشد، ولی پس از جنگ، با گسترش استفاده از هواپیما ، کاربرد نظامی این وسیله محدود شد. آلمانی‌ها نیز از کشتی‌های شوت‌لانتس و زپلین برای گشت‌زنی و نیز بمباران شهرهای انگلستان و فرانسه، به ویژه لندن و پاریس، استفاده کردند.
نخستین پرواز مستقیم با کشتی هوایی انگلیسی در مسیر رفت و برگشت بر فراز اقیانوس اطلس در سال ۱۹۱۹ صورت گرفت. در اوایل دهه ۱۹۲۰، روش‌های فرآوری هلیوم در آمریکا کشف و از آن پس هلیوم جانشین هیدروژن شد و خطر آتش‌سوزی کاهش یافت. در دهۀ ۱۹۲۰ و اوایل دهۀ ۱۹۳۰، زپلین‌های مجلل مسافران را با سرعت و رفاهی بیش از کشتی‌های عظیم اقیانوس‌پیما از این سوی اقیانوس به آن سو می‌بردند. در ۱۹۲۷، ساخت کشتی هوایی آلمانی گراف زپلین تکمیل و از آن در مسافرت بر فراز اقیانوس اطلس و سفرهای تفریحی و دور دنیا استفاده شد. «هوگو اکنر» در فلنسبورگ واقع در آلمان سازنده نخستین کشتی هوایی بود.