«محمدتقی بهار» ملک الشعرا- 1324
«میرزا محمدتقی» متخلص به«بهار» در سال ۱۳۰۴ هجری قمری درمشهد به دنیا آمد. ادبیات فارسی را نخست نزد پدرش آموخت و از هفت سالگی سرودن شعر را آغاز کرد. از چهارده سالگی به اتفاق پدرش در مجامع آزادی‌خواهان حاضر می‌شد و به واسطه انس و الفتی که با افکار جدید پیدا کرده‌بود، به مشروطه دل بست.در سال ۱۳۲۴ قمری که مشروطیت در ایران مستقر شد، «بهار» بیست ساله به جمع مشروطه‌خواهان خراسان پیوست. او با دیگر شاعران روشنفکر عصر مشروطه به خصوص با«میرزاده عشقی» دوستی و روابط صمیمانه و نزدیکی داشت. آن دو در سال ۱۳۰۳، در دوره نخست‌وزیری«رضاخان» با همراهی و همکاری یکدیگر، مثنوی معروف«جمهوری نامه»را در مخالفت با جمهوری رضاخانی سرودند.«بهار» در ۱۳۲۸ روزنامه«نوبهار»را منتشر کرد. این روزنامه پس از چندی به دلیل مخالفت با حضور قوای روسیه در ایران و مخاصمه با سیاست آن دولت، به امر کنسول روس تعطیل شد.«بهار» در سال ۱۲۹۳ خورشیدی از حوزه انتخابیه درگز به نمایندگی مجلس سوم شورای ملی انتخاب شد.
سال های بعد«محمدتقی بهار»به فعالیت علمی و آموزشی روی آورد و در کنار استادانی چون«عباس اقبال آشتیانی»و «بدیع الزمان فروزانفر»به تدریس پرداخت. سرشارترین دوران کار علمی او که با انزوایش در سال ۱۳۰۷ پس از پایان مجلس ششم و کناره‌گیری از مجلس آغاز شده بود، غنای بیشتری یافت. طی این دوره بود که بار دیگر به مطالعهٔ متون و تتبع و تحقیق ادبی و زبانی پرداخت. در ۱۳۱۱ به تصحیح متونی چون«مجمل التواریخ و القصص»،«تاریخ بلعمی» و«منتخب جوامع الحکایات عوفی» پرداخت.
از تصنیف‌ها و ترانه‌های سرودهٔ او«بهار دلکش»، «باد صبا بر گل گذر کن»، «ای شکسته‌دل»، «ای کبوتر»، «گر رقیب آید»، «ایران هنگام کار»، «ز من نگارم»، «پرده ز رخ برافکن»، «عروس گل»، و «مرغ سحر»را می‌توان نام برد.