نامه ای است جواب به اظهارعدم حفظ حرمت عده ایی درحق حاج میرزا ابوعبدالله زنجانی که به شکل گله مندی به برادرشان نموده بوده تا توسط حاجی میرزا ابوطالب زنجانی به گوش عوامل این هتک حرمت رسانده شود.
عرض میشود رقیمه شریفه رسید و از مسطورات آن استحضار و آگاهی کامل حاصل گردید ؛ صحت و سلامتی مزاج شریف موجبات کمال خورّمی (خرّمی) و انبساط خاطر شد ؛
اظهار فرموده بودید: به “هِر یش” (گویا اسم مِلک <حاجی اَرش> درتلگراف فوق به گویش محلی هریش است!) و (از روی) اشتباه ، تلگرافی شده و حفظ شئونات و احترامات جنابعالی به عمل نیامده است، نهایت معذرت را میخواهم و نمیدانم در چه مسئله بوده است ؟! انشاالله عفو و اغماض خواهید فرمود، نویسنده ملتفت نشده و اشتباه کرده است.
دراین وقت که چاپارِ پُست در معاودت است ، با منتهای ارادت لازم بود به نگارش این حقیر در مقام ایراد جواب و مزاحمت خاطرعالی برآمد، و همه روزه مسترحه (به آرامش) است که ازسلامتی مزاج شریف ، خاطر ارادت ذخایر را قرین مسرّت و شادکامی فرمائید.
زیاده زحمت نمیدهم.
(ابوطالب الموسوی)