- ساختمان کلاسیک حاجی اسحاق در خیابان سیروس
خیابان سیروس که من دوران کودکی تا نوجوانی را در آنجا گذراندم (1326-1316) برای من این خیابان زیباترین و با صفاترین خیابان‌های تهران عزیزم بود تا حدی که اکثرا شب‌ها هنوز خواب این خیابان و تمام کوچه و محله‌های ناحیه عودلاجان را می‌بینم که آنجا را چقدر خوب و زیبا، آن طور که آرزو دارم بازسازی کرده‌اند.
در این خیابان شخصیت‌های صاحب نام در امور مملکتی اقامت داشتند. شاعر معروف پروین اعتصامی نیز در همین خیابان در یک ملک بسیار زیبا که از یک معماریِ بسیار منطقی برخوردار بود، اقامت داشت. چندین مسجد و تکیه و حسینیه‌های معروف تهران، مدارس ابتدایی، متوسطه صاحب نام، چندین داروخانه و بیمارستان، کاروانسرا و آب‌انبارهای بسیار قدیمی، منازل و ساختمان‌های بسیار زیبا در این خیابان وجود داشت. این خیابان شمالی جنوبی بود از شمال کوه زیبای البرز و در جنوب نمای زیبای معروف به “سر قبر آقا” با گنبد بسیار زیبایش یک پرسپکتیو بسیار زیبا دیده می‌شد.
درختان نارون با شکوهی در دو طرف خیابان در تمام فصول این زیبایی را کامل می‌کردند. یکی از این ساختمان‌های زیبا مربوط به یک سرمایه‌دار به نام حاجی اسحاق بود که در این ساختمان اُپرای کوچکی با لژها و گچ‌بری‌های بسیار زیبا برای سینما تئاتر ساخته شده بود و متروک مانده بود و بالاخره در زمستان سال 1325 آن را به صورت اولیه و بسیار زیبا درآوردند و با فیلم “برادران سیسکوکیند” با شرکت “سزار رومیرو” افتتاح شد.
جنب سینما مغازه دو دهنه بزرگی وجود داشت که یک زن و شوهر مهاجر روس در همین ساختمان به تولید نان بستنی مشغول بودند، برای اکثر بستنی‌فروشی‌های تهران نان بستنی درست می‌کردند که وقتی برش دایره‌وار نان بستنی زده می‌شد، کناره‌های آن هر روز در چند ظرف بزرگ جلوی پیشخوان مغازه قرار می‌گرفت تا بچه‌های محل با پول ناچیزی از این خوان نعمت برخوردار شوند که ما هم جزو آن‌ها بودیم و وقتی به منزل می‌رسیدیم این نان بستنی‌ها را با شکر و کاکائو مخلوط کرده، می‌خوردیم. شاید نامش میکادوی خانگی بود.
