قابل توجه پژوهشگران نهضت مشروطیت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

در آرشیو این نویسنده فتحنامه ای بود به شعر که پس از به توپ بستن مجلس شورای ملی توسط «میرزا حسن خان زرین قلم» سروده شده ، «میرزا حسن زرین قلم» سراینده و نویسنده ی این شعر ، از خطاطان به نام دوره ی قاجار است. «زرین قلم» در نوشتن انواع خطوط  از جمله نستعلیق، نسخ، ثلث، تعلیق ،طغرایی و شکسته نستعلیق تبحّر داشت و آثار او میان بزرگان، خطاطان، هنرمندان و هنردوستان در زمان حیاتش ،دست به دست می شد.

در شرح حال او نوشته اند که «زرّین قلم» تبع شعر هم داشت. اگر دیگر سروده های «زرّین قلم» بر همین منوال باشد، در شاعر بودن آن مرحوم باید قدری تأمل داشت.

 

از سلطان «محمد علی شاه قاجار» خلدالله ملکه

محمد علی شاه پیروز بخت           سزاوار تاج و نگهدار تخت

یا فتاح

بسم الله الرحمان الرحیم

به شکرانه و بقای ذات ملکوتی صفات اقدس مقدّس اعلی حضرت قدر قدرت سلطان السلاطین جهان و خاقان الخواقین زمان ، شاهنشاه سلیمان دستگاه جمشید نشان خدیو معدلت آئین وارث تاج و تخت و نگین حامی دین مبین ناحی ظلم و کین مُلک عدل شُعار السلطان.

قصیده ی فتحنامه ی خراب کردن مجلس ملّی کفرالله ارکانَهیار

بحر قدرت در خروش آمد پی اصلاح او                                                  داد حق بر دست حُجت از ازل این اختیار

او وصی یازده حُجّت بُود از امر حق                                                     جدّه و جدّش بر او دارند چَشم افتخار

در تلاطم بود دریای جهان افغان کنان                                                  گشت راه ظلم و کین مسدود و دشمن شد نزار

آتشی افروخت در عالم ز اول بوالعلیق                                               شعله ور گردید و در این عهد آمد در این شعله بار

ای بسا فتنه به عالَم شد هویدا زین شرر                                          ای بسا آشوب شد بر پاو روشن شد شَرار

ای بسا بی عصمتی ها شد به قانون رسول                                      ای بسا بی عفتی ها شد بدین هشتُ و چار

ای بسا ارباب ظلم و کین گشودی باب جور                                        ای بسا احباب کز جور و ستم شد خوار و زار

ای بسا تقلید پیدا شد به قانون نبی                                                ای بسا مفسد هویدا شد ولی در گیر و دار

ای بسا شد حکم ناحق از پی احکام حق                                         ای بسا شد فرق ، مُنشق ای بسا جانها نثار

ای بسا ناقص که در قرآن تصرف کرده اند                                          ای بسا فاسق که در فسق اند هر شام و نهار

ای بسا کاندر ضروریات دین کردند جهل                                            ای بسا کندر فروعاتند در انکار کار

ای بسا شد از اصول مذهب جعفربری                                            کُون را دانسته یاور،دهر را خوانند یار

هست این عالم، قدیم و خلق عالم بر خلاف                                    بوده از بدو جهان این حق و باطل در کنار

حال جای شکوه نَبوَد از جهان و خلق او                                          رشته ی اول مده از دست ای والا تبار

ای ادیب نامور وی مظهر فضل و هنر                                              نوبت عزّت رسید و گرد غم رو برقرار

ابر رحمت روی عالم را گرفت از مکرمت                                          کرد خاموش آتش کین را ز خلق روزگار

بیست و شش از سیصد افزون بعد الف از امر حق                            ج اول روح بر جسم جهان شد زافتخار

کوری چشم عدو شد فتنه پنهان در جهان                                      رفت و منزل کرد فتنه در دو چشم مست یار

ریشه کن شد این درخت کینه و ظلم و ستم                                  عالمی آزاد شد از دیوطبعان فَکار

فتنه ها رفتند اندر خواب و سرمست غرور                                      کَی شوند از خواب غم بیدار تا روز شُمار

دست غیبی شد عیان و پرده ی ذلت درید                                     رو سیه شد همچو زلف یار خصم نابکار

شد مَدل رحمت به رحمت باز شد باب کرم                                    شد بدون پرده از یزدان فنا آن پرده دار

آنچه بشنیدی فرج از بعد شدت می رسد                                     شد فرج برما نصیب ای عاقلان هوشیار

حمد بی حد شُکر افزون فتنه آمد سرنگون                                    آنچنان رفت از میان کز وی نماندی جز غبار

طور سینا شد جهان شد نور رحمت جلوه گر                                 آتش افروخته خاموش شد کین گشت خوار

از جلوس سلطنت این خسرو با عدل و داد                                   داد احسان داد برخلق از کرم آن شهریار

مفسدین و مغرزین نگذاشتند این مرحمت                                    یار باشد با رعیت عدل گردد غمگسار

در دوسال آن مفسدین کردند کار خویش را                                  در تصور نایدی کردار ایشان درشمار

عاقبت بستند سد کین پی ریختن                                             ترک و تاجیک و عرب پیر و جوان خُرد و کِبار

دولت ایران قدیم و ملت احمد قویم                                            نقشه ی جنگ آمد و دولت نزد دستی به کار

مفسدین باب ستم را باز کردند و زدند                                        چندتن قزاق دولت را ز هر گوشه و کنار

کار شد چون تنگ اندر جنگ بگشودند چنگ                                  آن گروه پر حمیت وان سپاه نامدار

چون شدندی روبه رو لب بسته و بی گفت و گو                            رستخیز روز محشر شد در آن دم آشکار

ریختندی آن گروه بی مروت بی خبر                                           نوجوانان را به خاک و خون چو سرو جویبار

با چنین ماتم دلیران لب گشودند و به غم                                   این چنین گفتند مارا نیست در جنگ، اختیار

باز حجت را نمودندی تمام از هرطرف                                          کِی گروه مجلسی هستیم باهم جمله یار

ما همه از جان برادر باهمیم و نوع خواه                                      دست بردارید از گفتار جمعی زشتکار

از برای چندتن بدخواه دین ای دوستان                                      دشمنی کردن به دولت نیست فکر هوشیار

صحبت سنگ و سبو مُشت و درفش است ای گروه                      قطره کی گردد قرین با بحر ژرف شعله وار

گوش را بستند و بگشودند دست و شد خراب                             کار از گفتار و از کردار جمعی زشتکار

لشکر نصرت اثر فتح و ظفرشد یارشان                                      عقل از سر رفت و تاب از تن ز دل صبر و قرار

کرد نفس سرکش غدّار کاری در جهان                                      ماند در تاریخ عالم این حکایت یادگار

این خبر دادند بر شاه جهان در باغ شاه                                    در خروش آمد چو شیر شرزه شاه جم وقار

بحر قهر خسروی آمد به جوش و لب گشود                               گفت کِی یزدان پاک آن خسروان را گوش دار

ای زمین و آسمان را شد بنا از امر تو                                       رطب و یابس هرچه باشد از تو باشد آشکار

هر که را خواهی تو بخشی سلطنت بر آب و خاک                      آتش و باد است بر فرمان تو ای کردگار

خسروان را چشم امید است بر درگاه تو                                   ای همه شاهان به درگاهت زجان امیدوار

هست عالَم را نظر بر اقتضای حکم تو                                      نیست آثاری به یک امرت زبود روزگار

هستی عالم همه صورت بُود معنی توئی                                ثابت و سیّار در فرمانت از لیل و نهار

خسروان را تاج و تخت سلطنت بخشی ز عدل                          ای خدا دیگر مرا نَبوَد به دل صبر و قرار

خود تو آگاهی نمودم حجت خود را تمام                                   هر چه کردم مهربانی من بر این قوم شرار

سلطنت را سهل بشمردند آن قوم عنود                                  جهل را کردند از غفلت به خودشان پیش کار

داشتندی از خیال خام بر سر آن گروه                                     پختگان را صحبت خامان نمیاید به کار

هر طرف برحق بُوَد نصرت ببخش ای دادخواه                             داد فرمان جدال آنگه خدیو تاجدار

شد رئیس جنگ پلکونیک از فرمان شاه                                   از امیر جنگ رخصت خواست آن دشمن شکار

داد بر آن لشکر نصرت اثر فرمان به راه                                    ره سپرگشتند و جان بر کف سراسر بر نثار

شد زمین و آسمان لرزان ز سمّ اسبشان                                باد برد از این بسیط خاک برگردون غبار

تیره شد روی هوا مانند بخت مجلسی                                   شد پریشان مجلس میلی چو تار زلف یار

توپ و سرباز و غلام و بختیاری با سوار                                   گشت حاضر بحر جنگ و بخت شد با جمله یار

شد به امر شاه لشکر، موج زن از هر طرف                              سوی شهر از عرش و افغان چو سیل از کوهسار

به چه لشگر لشگری جان سوز چون تیر شهاب                       به چه  لشگر لشگری چون شیر نر وقت شکار

مجلس ملّی به هم پیچید چون زلف بتان                                همچو مار سرزده در ماتم و افغان و زار

صولت قزاق دولت پشت مجلس را شکست                           چون کشیدندی صف اندر صف قطار اندر قطار

بود پالکونیک فرمانده به قزاق دلیر                                        با زبان مهربانی گفت کِی مردان کار

دشمنی دارید با هم از چه ای ایرانیان                                  عقل را سازید با خود مهربان و یار غار

مصلحت نبوَد شما را جنگ با سلطان خویش                        جنگ با ظلّ خدا کردن نمیاید به کار

مفسدینی را که فرموده شَه کشورستان                             خود بیارید و عطا بینید از آن شهریار

شش هزار سال است این عالَم به پا باشد ز عدل                 لازم و ملزوم باشد جور و عدل ای هوشیار

پنجه با سرپنجه ی شیر عرین نتوان زدن                              امر سلطان را سزاوار است کردن گوشوار

جمله بر گفتار آن سالار جنگ جنگجو                                  گوش نادادند و بستندی کمر بی اختیار

نامظفر انجمن بودند و آذر بادگان                                        خیر کِی کردند و بی صبری که ناید در شُمار

آخر الامر آن امیر شیر چنگ شیر دل                                   بست بر جنگ مخالف او کمر را استوار

داد فرمان از برای توپ گردون کوب شاه                               آن رئیس جنگ پالکونیک چون سام سوار

ارشدالدوله مهین سردار ارشد بست توپ                           زامر شاهنشاه بر آن فرقه ی بی ننگ و عار

ارشدالدوله علی خان آن جوان نامور                                  که از وجودش یافت جِیش شاه قدر و افتخار

هست نام او علی باشد نگهدارش علی                             آن جوانمردی که باشد پیر چرخش جان نثار

خدمت او گشت منظور حضور خسروی                               شامل او لطف شَه شد، شد زخدمت کامکار

کامران بافر آجودان باشی آن میر اَجَل                                بست توپ پر شرر بر آن گروه نابکار

خود به پشت توپ رفت و کرد مجلس را خراب                      آفرین صد آفرین بر همت آن نامدار

بوده از جدّ و پدر خدمت گذار خسروی                                شیر نر را طعمه باشد خون دشمن در شکار

هرکه خدمت کرد بر سلطان بیابد قدر و شأن                       بر ولی نعمت روا باشد نمودن جان نثار

تا در افغان گشت توپ و آمد آوازش به گوش                        شد فلک پیچان به هم از خوف همچو تیره مار

چون خروش آمد ز توپ و کرد مجلس را خراب                       روحشان از تن نمود از خوف و از وحشت فرار

شد نگارستان بهارستان خزان از توپ شد                          قله ی آتش فشان آنجا که بودی لاله زار

آنچنان بگرفت دود توپ روی آسمان                                  روز روشن شد به چشم خلق همچو شام تار

از صدای ناله توپ و تفنگ خسروی                                  خسرو انجم حصاری شد در این نیلی حصار

خلق تهران از اناث و وز ذکور از خاص و عام                        جسمشان لرزان بسان بید از باد بهار

هر طرف بینی فتاده کشته در خاک و خون                        چون گلستان شد زمین از لاله های داغدار

هشت ساعت توپ در افغان و از افغان او                          لرزه افتاد از نهیب او به جسم کوهسار

شد فشنگش بر تن دشمن خدنگی جان ستان                 جان ستان و صف شکن چون ناوک اسفندیار

از تفنگ پنج تیر و مارتین و بامکنز                                   شد مجرح در فغان گِرید ز وحشت زار زار

تیر میبارید بر آن فرقه ی شیطان پرست                          همچو بر دامان سائل زر ز دست شهریار

پیکر البرز کوه آمد ز افعانش ستوه                                  آسمان جای مطر بارید در مجلس شرار

دین و آئین رسول مذهب جعفر گرفت                              قوه و قدرت ز یزدان افتخار و اعتبار

دشمن دین مبین ، ضحاک وش در چاه شد                      از فر شاه فریدون فر ز طوس نامدار

دولت ایران قوی شد پشت دشمن شد کمان                   آفرین بر لشکر اسلام تا روز شمار

تاکنون نادیده جنگی پای تخت ایرانیان                            زنده شد نام طُرک و بهمن و سام سوار

پیش جنگ و حمله ور قزاق بودندی و توپ                       پس مرندی و ممقانی نمودی جان نثار

نعره ی ساقُل شهنشه میزدند و میزدند                         بر تن بدخواه شاهنشاه تیر آبدار

کف به لب آورده چون پیل دمان و جان فشان                   هر طرف پویان صف اندر صف قطار اندرقطار

بانک شاهنشاه بادا زنده بر افلاک شد                           زان گروه نامور از هر طرف خورد و کبار

غیرتی بر خرج دادند و نمایان خدمتی                            شُد از ایشان جان نثاری بهر دولت اشکار

حمله ور چون شیر نر کشتند و کردندی اسیر                  نوجوانان دلیر جنگ جوی کُهنه کار

مایه افساد آن کَبران پر مَکر و غرور                               گرچه بودندی ز کار کرده ی خود شرمسار

خانه ی اُم الخبائث شد خراب و سرنگون                       پنج روزی بودشان نوبت ز چرخ کج مدار

قدر خود دادند از کف از برای سیم و زر                          ای تفو بر این طمع آوخ ز ننگ و اعتبار

هست عزّ من قنع سرمشق مردان خدا                        رو بگردان از طمع خواهی بمانی رستگار

مفسیدن و مغرضین را هریکی از هر طرف                     با کَت بسته کشیدندی به بار شهریار

فوج مخصوص سوادکوهی و تهران و زرند                       کوششی کردند در جنگ و نکردندی کنار

حمله ور چون شیر کشتندی تمام از هر طرف                  کف به لب آورده همچون شیر شاد و کامکار

بُرد بر مجلس یورش فوج خلج چون نره شیر                   چون ستاره تیر میبارید بر آن کارزار

فوج سیلاخور همه سرگرم بر غارتگری                          ز آسمان مریخ میجوید از ایشان زینهار

بخت یار بختیاری با ذکر اقبال شاه                                تاختندی همچو شیر نر به قوم زشتکار

در رشادت مشتهر باشند این ناماوران                            از خط ایران زمین تا پای تخت قندهار

هرچه ممکن بود خدمت را به دولت کرده اند                    بود از ایشان در تمام شهر بانگ الفرار

تا نشُد بر دولت از ملّت بکُلی کار تنک                           جنگ را فرمان نداد آن خسرو جَم اقتدار

توپ چی جانها بکف چون اژدری آتش فشان                   توپ و نارنجک در افغان رعدسان فصل بهار

نَعره نَصرُمنالله میزدی افغان توپ                                  حاملان توپ کفتی زنده شاه تاجدار

هر طرف بُودی فغان و نالهای الحذر                               میرسید از هر طرف بَر کوش بانک الفرار

هرچه شَه احسان کُند در حق ایشان جایز است             چون نمودند از دل و جان جان و سر شه نثار

اَلغَرض شد کشور ایران گلستان اِرَم                             کور شد بدخواه و روشن گشت چشم دوستدار

آنچنان با خاک شد یکسان بهارستان ز حُکم                   انجُمنها شد خراب از توپ و خلقش در فرار

بی جهت شد کُشته جمعی از گروه مسلمین                 کَرد شیطان کار پنهان را بعالم اَشکار

در دوسال این زحمت مجلس بقانون و اساس                 در دو ساعت شد خراب و رفت قد و اقتدار

دست قدرت از مشیّت کَرد همراهی تمام                       گشت دولت پایدار و یافت دین حق وقار

دست قدرت کیست یر از حُجّه ال رسول                          حضرت صاحب زمان آیات ذات کردکار

رشته عالم بدست او بود از امر حق                               هرچه در عالم بود از رطب و یآبس جلوه دار

حقّ و باطل را جدا کرد و بِشُد خاموش جنگ                     مُفسدین یکسر اسیر و مُغرضین آذین دار

از برای مال دنیا جان و ایمان باختند                                تلخ شد بر کام دشمن شَهد همچون زهرمار

بهر آزادی خلق و راحت از عدل و کَرَم                              کَرد کار نظم پای تخت را شد واگذار

بر کِرنال آن رئیس جنگ پالکونیک راد                                آنکه شد دولت ز فتحش شادکام و شادخوار

تا رعیّت روز و شب باشند آزاد از ستم                              شد جهان مَهدِ امان از عدل شاه تاجدار

پای تخت از حُکم و وَز اقدام ایشان امن شد                      چون گشت باغ خبان از هر طرف از هرکنار

هست آن بافروزیر نظمیه با جمع خویش                           از برای حفظ مردم روز و شب در رهگذار

خدمت ایشان نگنجد در صفات و در بیان                           جان بِکَف بهرنثار شَه تمامی ره سپار

الغرض بگرفت زینت مملکت از عدل شاه                           کشور ایران زمین شد از عدالت لاله زار

یک گروهی مُفسدین در زیر زنجیر غضب                           جمعی از ایشان شده مقتول تیغ ابدار

قهر سلطان قهر یزدانی بُود کاه غضب                              خُشک و تر سوزد بهم بنما حذر بنما فرار

انقدر این شاه دریا دل بعالم صبر کرد                               صبر آمد در فغان از حِلمُ و عدل شهریار

ازگیر مرث اولین سلطان عالم تاکنون                               پادشاهی کس ندید اینگونه با قدر و وقار

خسروی کورابود نام اربنی وز وَلی                                  حافظش باشد محمد با علی در روزگار

معنی والشمس منهاج علوم سرمدی                             صِهر پیغمبر ولّی حق شه دُلدُل سوار

آن شَهنشاهی که در حقش خدا داده خبر                       لافَتی الّا علی لاسَیف الّا ذوالفقار

هرکه را حق داد سلطانی تباج و تخت داد                        مظهر اجلال یزدانی نگردد هیچ خار

سرکشی با ظلّ حق نَبوَد طریق عاقلی                           کی رَمَد شیر نر از روباه پیری موش خوار

علم را باید عمل نی سرکشی دارد شرف                       بر چنین فرتوت عالِم طِفل زار نی سوار

گشت قران جمله را پاپیچ از خورد و کلان                         بس قسمها خورده ناحق با کلام کردگار

ای خدیو کامران وی خسرو کشورستان                          صبر کردی داد نصرت بر تو مهر هشت و چار

رایت نصر من الله شد با قبالت بلند                                کوس شاهنشاهیت شد بر سپهر زر نگار

شهریارا تاجدارا کامکارا خوسروا                                     وارث اورنگ جم شاه سلیمان اقتدار

ای شهنشاه جهان وی زینت تاج کیان                             گرچه باشد مهر و ماهت روز و شب خدمتگذار

لیک در خدمت شهاداری امیری بی نظیر                          کاسمان جوید ز خاک آستانش زینهار

حضرت اشرف سپهسالاران که از چاکری سپهسالار            که از چاکری دولت ایران گرفت از رای و عزمش افتخار

پای تا سر نیست در ذاتش به غیر مهر شاه                       شه پرست و شاه گوی و شاه خواه و شاه یار

شه سلیمان است و جز او اصفت در خورد نیست                این چنین اصف سلیمان را سر و خدمت شعار

دیو طبعان در کمین بر قصد اورنگ و نگین                           کرد حفظ خاتمت این اصف والا تبار

دیده ی گردون ندیده این چنین با فر وزیر                            نیک خواه و نیک رای و نیک گوی و نیک کار

خدمتی کرد این سپه سالار کز وصفش زبان                        الکن است و عقل ماتست و قلم عاجز ز کار

ای وزیر شه پرست ای آفتاب چرخ فضل                             ای شده نامت بمردی شُهره در شهر و دیار

از تو اورنگ جم و تاج کیان با بد رواست                              هر چه بخشد شه تو را باشد روا و سازگار

باش تا بیرق کشی در پشت بام ارگ چرخ                          باش تا مریخ را سرباز سازی آشکار

باش تا مُهر و مَه و ناهید را با مشتری                               خادم و دربان کنی در بارگاه شهریار

شهر گیری بی حساب و مُلک گیری بی قیاس                    آن به توپ آتش افشان وین به تیغ آبدار

حضرت اشرف اگر هستم من از جان مدح خواه                    از سه ده افزون بُود هستم زجان مَدحت نگار

خانه زاد دولتم خود دانی ای یکتا وزیر                               جفت تو هرگز ندیده این سپهر کینه وار

داد دانش داده ام در این قصیده ای وزیر                             ریزم از نوک قلم  بر صفحه ی درُّ شاهوار

کوشم از بهر دعای پادشاه جم خَدَم                                 بر دعای شاه سازم ختم با صد افتخار

ای خدیو معدلت آئین جهانت شد به کام                            باد در زیر رکابت رخش دولت راهوار

داد یزدان نصرتت تا عدل آرائی کُنی                                  شهریارا شد بوفق خاطرت این روزگار

سایه ی حق بر سرت باشد بمان اندر جهان                       کامجوی و کامبخش و کامیاب و کامکار

ای شهی کز خوف قهرت خصم اگر افراسیاب                       میزند بر رود جیحون اسب از بهر فرار

ایشها گر از غضب بر چرخ گردون بنگری                            دشمن ار افلاک نتوان برخر خود شد سوار

ایکه باشد نصرت و فتح و جلالت پیشرو                            ویکه آمد شوکت و اقبال و قدرت پیشکار

پایه قدرت رفیع و قدر نظم بنده پست                              خاک با افلاک کی گردد برابر گوشدار

خامه ی لاغر میانت مُلک را کرده ثمین                            جند از این  خامه ی لاغر میان مشکوار

باید اندرمخزنت شاها بُوَد از هر متاع                                هم جواهر در معادن هم گُهر اندربحار

افتاب و ذره ی بحر و قطره کی گردد قرین                        ذرّه کی گردد همچو به تابش چو مهر نور بار

نرخ مُشک ارزان نمودم من ز مدح تو بلی                         زانکه ازنوک قلم ریزم همی مُشک تتار

گر نبودی ازازل بهرمدیحت کِی شدی                             نطق من گویا و نوک خامه ام عنبر نگار

تحفه نی تا کُنم بر بندگانت عرض آن                              هدیه ای نی تا کُنم من بر چاکرانت جان نثار

تحفه ای من نظمی وآن کو پسند طبع شاه                    هدیه من پای مور است السلیمان اقتدار

ای سلیمان گر نمائی تحفه ی موری قبول                      تا قیامت بس بُوَد از بهر من این اعتبار

شهریارا تاج فرق شاعران زرّین قلم                               خانه زادم سال و مه بر خوان جودت جیره خوار

باد جان من نثار مَقدمت تا در جهان                               هست ازمورو سلیمان داستان ها یادگار

هرکه را باشد نَسَب از جدّ و باب از فضل و جُود                هست موروثی مرا فضل و هنرای تاجدار

جدّ من باشد نظامی در سخن یکتا ادیب                        مشتهر باشد ز ایران تا به قلیم تتار

هفت خطّم در تمام هفت کشور نامور                           نَی به ایران چین و ماچین تا خطوط زنگبار

نعمت شهر را نکردم در جهان شاها حرام                      رنجها بردم بسر اندر هنر در روزگار

با وزیر فکر شاها زرد رخ ماتم چو پیل                            از فرس ماندم پیاده تاجدارا خوار و زار

نقشم از طاس فلک آمد و با یک خسروا                        مهره ی بختم بود در ششدر گردون دو چار

شهریارا از غمم برهان که جانم شد تلف                      خاطر جمعم پریشان است چون زلف نگار

قافیه گر شد مکرر نیست عیب شاعری                       گفت می باید مکرر مدح شاه تاجدار

تا بُوَد عشاق را شور و نوای دلبران                             دلبران را تا بُوَد دل بردن از عشّاق کار

 

شاه شاد و کامران                                                  از لطف خلاق جهان

برسریر تاجداری                                                    تاجبخش تاجدار

بر تلیت یافته خوان                                                 نعمت و مکرمت همایونی

شاهنشاه اسلام پناه خدیو                                      جمشید دستگاه ارواحنا فداه

الاحقر الخطاطان والمشاقین والعارفان والخادمین           اقل الله العبد الاصی خانه زاد جان نثار

حسن زرین قلم تاج                                                الشعرا مداح همایونی

به تاریخ شهر جمادی الثانی                                    در سنه 1320 تحریر شد