باغ تابستانی رستوران لقانطه، ساختمانی از دوره قاجاریه با استخری بسیار بزرگ دهۀ 10 و دهۀ 20
لقانطه از قصرهای دوره قاجاری و شاید از آنِ ظل السلطان بوده است، در هر حال در سال 1316 نخستین بار همراه والدین برای خوردن بستنی و گردش عصرگاهی به آنجا رفتم. برایم دیدن آن حوض بزرگ به گونه ای که تقریباً اشخاص نشسته در اطراف استخر از دور اصلاً قابل شناسایی نبودند، شگفت انگیز بود. پس از چند سال یعنی 1324 در پاییز بسیار زیبایی (پاییزهای تهران وصف ناپذیر بودند) به ویژه دورانی که حد نهایی شهر دروازه شمیران بود و خیابان های خانقاه، هدایت و صفی علیشاه جزو خیابان های شمال تهران به حساب می آمدند باز به آنجا رفتم. هوای آن پاییز با آسمان صاف و برگ های زرد و چنار و سوز هوا باعث شد که این بار توجهی به حوض بزرگ نداشته باشم بلکه برای نهار خوردن همراه با خواهران و خانوادۀ آنها به درون ساختمان رفتم. سالن های چندگانه همه پر از نقاشی های دیدنی و تمام دیوارها نقش دار با سقف های چوبی و اتاق هایی که در هماهنگی با این سقف های چوبی نقاشی شده، احساسی ایجاد می کرد که گویا تا آن حد کوچک شده ای که در یکی از قلمدان های بزرگ جا می گیری. این فضا با این همه نقاشی و لوسترهای بسیار زیبای رنگی که نور آفتاب درخششی خاص به آنها می بخشید لذتی یگانه به انسان می داد، وقتی پس از چند سال برای ادامۀ تحصیل راهی ایتالیا شدم، در برخی بناهای دوران باروک شاهد اتاق هایی پوشیده از دیوارهای نقاشی و سقف های نقشدار شدم، بنای لقانطه در واقع چیزی کمتر از آنها نداشت، افسوس و صد افسوس که این ساختمان در سال های دهۀ 30 ویران شد.
برگرفته از کتاب آن روگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی