کافۀ پاتوقی فردوسی

کافه قنادی فردوسی با زیبایی خارج از وصف

کافه فردوسی در این ناحیه از محل های پاتوقی تهران و جای گرد آمدن افراد اهل علم و ادب بود. بخش ورودی آن قنادی ای بود که بهترین شیرینی ها را عرضه می کرد، در قسمت پشتِ قنادی، فضایی بزرگ بود که تبدیل به کافه شده بود. در ضلع جنوبی کافه دو پاسیو (حیاط خلوت) بزرگ قرار داشت. در این فضاها گیاهی که به آن موز می گفتند کاشته بودند که برگهای بزرگ و همیشه سبز آن فضایی دلنشین برای کافه ایجاد می کرد، در دیوار انتهایی این حیاط خلوت نیز به گونه ای لوله کشی شده بود که آب قطره قطره از دیوار رقصان به پایین می غلتید.

این کافه محل اتراق بزرگانی چون صادق هدایت، صادق چوبک، جلال آل احمد، فریدون آدمیت، بزرگ علوی و مجتبی مینوی بود. ما هم که در دهۀ بیست در سنین جوانی بودیم اکثراً با جمع کردن پول هفتگی خود به این کافه سر می کشیدیم و از شیرکاکائو و شیرینی  های  لذیذ آن لذت وافری می بردیم. صاحب کافه قنادی فردوسی از پسرعموهای صاحبان کافه قنادی لاله زار و کافه قنادی مینیون بود، به واسطهۀ سبیلِ از بناگوش در رفته اش به موسیو سبیل شهرت داشت. او همیشه اوقات، پشت میز دخل، حضور داشت.

برگرفته از کتاب آن روزگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی