مقایسه دو بنا، یکی امامزاده صالح برگرفته از نقاشی مادام دیولافوا در شمیران و دیگری طرحی از یک کلیسا در حومه رُم. بنای امامزاده صالح تغییر کرده و دیگر مثل گذشتۀ آن نیست در حالی که کلیسای حومۀ شهر رم از دوران باروک به همان سبک باقی مانده است.
هدف من از این تصویر دوگانه که یکی امامزاده صالح تجریش و دیگری کلیسای بازوک در حومۀ شهر رُم است بیشتر القای این اندیشه است که چرا ما نسبت به آثار تاریخی و مذهبی خود آنقدر بی توجهیم که در طول زمان آنها را دچار دگردیسی،تغییر، تخریب و ویرانی می کنیم، این تصویر را «مادام دیالافوا» سیاحِ فرانسوی از امامزاده صالح (ع) کشیده و تصویر کلیسا برداشت ذهنی خود من است، این نوع آثار در گوشه گوشۀ ایتالیا به فراوانی وجود دارند. ولی با گذشت زمان نه تنها تغییری در آنها ایجاد نمی شود بلکه آنها را با همان شکوه پیشین حفظ می کنند. اما اماکن مقدس و زیارتی ما نظیر امامزاده صالح ویژگی های اولیه و اصلی خود را از دست می دهند. چرا بقعۀ قدیمی امامزاده صالح از میان رفته و به جای آن بقعه ای ساخته شده که تناسبی با وسعت بنا ندارد، چرا نباید ویژگی های بقعۀ اولیه حفظ می شد؟
آنچه باید اضافه شود اینکه می شد در اطراف آن با فاصله ای دروازه های بزرگ و زیبا برای ورود به آن بنای غریب و زیبای گذشته ایجاد کرد.
برگرفته از کتاب آن روگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی