جامعه باربد که معروف ترین نمایشنامه های موزیکال ایرانی به همت آقای مهرتاش در این مکان اجرا می شد.
در اول لاله زار از جنوب به طرف شمال ست چپ در یک ورودی کوچه مانند که چندان طولانی نبوده (جامعۀ باربد) قرار داشت، زنده یاد اسماعیل مهرتاش از هنرمندان برجسته و دلبستگان تئاتر، مدیریت و سرپرستی آن را به عهده داشت. البته من در این مکان به تماشای هیچ نمایشی نرفته ام، که برای آن افسوس می خورم. در آن سنین، تئاتر را ما منحصر به نمایش های فرنگی می دانستیم. اما بعدها فهمیدم که شادروان مهرتاش چه رنج ها برای اعتلای هنر و تربیت هنرمندان و خوانندگان در این کشور کشیده اند، منجمله معرفی خانم لُرتا که هنرمندی توانا و صاحب سبک بود با یاری ایشان اولین بار به صحنه رفتند.
از هنرمندان نامداری که از آنجا برآمدند می توان از علی نصیریان از چهره های ماندگار سینما و تئاتر و اسماعیل شنگله یاد نمود.
در کوچه جنب سینما خورشید، ساختمانی بود با سر دری زیبا و معماری خاص که بارها بدون دلیل و تنها برای حظ بردن از این ساختمان از آن کوچه می گذشتم و ساعت ها، به این سر در زیبا نگاه می کردم و بعد به خیابان سعدی می رفتم، در آنجا به ساختمان سینگر محل فروش چرخ خیاطی های مشهر می نگریستم. سال ها بعد این بنای واقع در کوچۀ جنب سینما خورشید با سر در زیبای آن تخریب شد و من سخت دلم گرفت. آن ساختمان و سر در در برای همیشه در ذهنم حک شده، به همین دلیل آنچه را در ذهن داشتم به احترام آقای مهرتاش برای سر در جامعۀ باربد ترسیم کردم.
اما متأسفانه ساختمان سینگر هم دستخوش تغییرات شد،در واقع بنای حمام ایران که سال ها پیش از شهریور 20 در خیابان سعدی ساخته شد، سال ها بعد از 1320 سالن انتظار آن ابتدا، به نمایشگاه ماشین تغییر شکل داد و بعد هم یک کمپانی آنجا را خرید، این اتفاق نیز امروز برای ساختمان سینگر پیش آمده و حتماً درب آن را هم خراب کرده اند، گویا کار تعویض روغن در آنجا راه افتاده است، این مثال زنده ای برای از بین رفتن ساختمان های ما است، البته بارها یادآوری کرده ام که شهر و بزرگ شدن آن اجتناب ناپذیر است اما ساختمان های شناسنامه دار شهر نباید از بین برود، صد افسوس.
برگرفته از کتاب آن روگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی