کافه پارس

کافه پارس

کافه پارس ترکیبی از معماری شرقی – غربی داشت، در اول خیابان لاله زار پایین نیز ساختمانی با چنین شکلی ولی با خطوط بیشتر غربی توسط بلژیکی ها ساخته شده بود که بعداً به تئاتر گیتی تبدیل شد.

ساختمان این کافه دو نما در خیابان لاله زار نو و استانبول داشت با پنجره های بسیار زیبا و نقش برجسته و کاشی کاری های فوق العاده، اما به تدریج این ساختمان خراب شد، یک جواهر فروشی با برداشتن درهای زیبا طبقۀ همکف آن را به شکل یک دژ آهنی در آورد که ارتباطی با طبقۀ بالای آن نداشت. در خیابان لاله زار به ویژه در سال های دهۀ ده و بیست بناهایی ساخته شد که از شاهکارهای معماری دوران خود بودند. به ویژه در تقاطع لاله زار نو با خیابان شاهرضا ساختمانی هست که از شاهکارهای هنر معماری است. از بناهای زیبایی خیابان لاله زار مجموعه گراند هتل را باید نام ببریم که از میان رفتن آن واقعاً تأسف آور بود (1330).

کافه پارس از نخستین کافه هایی بود که اجرای باله داشت، چند نفر خارجی در استخدام این کافه بودند، دو بالرین از کشور یونان و زن و شوهری نیز از آن کشور و چند نفر هم از فرانسه، برنامه های این کافه کُپی بردار از فولی برژه پاریس منتهی در اندازه های کوچک تر بود. در تابستان ها برنامه های این کافه در میدان تجریش در کافه ای به اسم جهان با فضای باز و سرو غذاهای لذیذ اجرا می شد. (میدان قدس تجریش) باغ بزرگی با درب چوبی بسیار بزرگ سبزرنگ که در آن محل شهرداری شمیران بنا شد. ولی ای کاش این بنای اصلی که در چهارراه لاله زار نو و جمهوری قرار داشت برای ارکستر مجلسی یا یک تئاتر برای اهل علم و ادب حفظ می شد. البته این ویرانی ها و اهمیت ندادن ها همه مربوط به دوران پس از دهۀ 30 می باشد، به طوری که در پایان دهۀ 30 دیگر اثری از زیبایی در این خیابان ها نبود.

در فضای درونی این ساختمان کافه پارس قرار داشت که در دوران تحول و نوگرایی در ایران در این کافه نیز همانند کافه های پاریس موسیقی و رقص همراه با رنگ ها و لباس های متنوع نمایش داده می شد. ورود آقایان بدون لباس رسمی، کت و شلوار و کروات به کلی ممنوع بود، به جوانان کم سن و سال که اصلاً اجارۀ ورود نمی دادند. برنامۀ غذایی آن نیز بسیار مرتب بود و اکثراً مهمانان این کافه را خارجیان تشکیل می داد، همین برنامه در تابستان ها در کافه جهان در ابتدای میدان تجریش در باغ بسیار بزرگ و زیبایی اجرا می شد و همین مقررات در آنجا هم رواج داشت، اما به تدریج این سخت گیری کم شده و بالاخره هر دو این کافه ها در سال 1325 شمسی تعطیل شدند.

برگرفته از کتاب آن روگاران تهران، سیاه قلم های خسرو خورشیدی