«شاهزاده عین الدوله»
«ادوارد براون» در کتاب«انقلاب ایران» راجع به اخلاق و روش«سلطان عبدالمجید میرزا عین الدوله» می نویسد:«عین الدوله از اشراف کهنه پرست، بیسواد، پر افاده و متکبر بود. بیگانگان را تخطئه می کرد. در ابتدا از پیشرفت آنان جلوگیری می نمود، گرچه بعداً به نظر می آمد که قدری به خود آمده، با بلژیکی ها و روس ها وارد محیط حسن تفاهم گردید و با مسیو نوز روابط دوستانه برقرار کرد و پنج شش شغل مهم به عهده او گذاشت.»
پس از فتح تهران توسط«محمدولیخان تنکابنی» و پناهنده شدن«محمدعلیشاه» به سفارت روس، عده ای ار رجال مستبد سرشناس و درباریان برای حفظ مال و جان خود به سفارتخانه های بیگانه، پناهنده شدند، ولکن«عین الدوله» برخلاف کردار آنان، پیاده به اتفاق چند نفر از بستگان خویش به تالار مجلس وارد شد و گفت من می توانستم و وسیله داشتم که در یکی از سفارتخانه ها پناهنده شوم، ولی این چنین ننگ و خفت را بر خود هموار ننمودم و اینک به ملت ایران و مجلس شورای ملی پناه آورده ام تا هرگونه رفتاری که خواهان آن باشند، با من بعمل آورند. سران مشروطه که چنین کرداری از وی دیدند، او را مورد عفو قرار دادند.