عروسی در تهران قدیم در فضای باز منازل، 1321
عروسی تا اواخر سال های دهۀ بیست در تهران با رس و رسم خاصی برگزار می شد، در زمستان در حیاط های بزرگ و جادار خیمۀ بزرگی بر پا کرده و روی حوض نیز الوار قرار می دادند، روی الوار نیز فرش پهن می شد، در تابستان هم همین کار را بدون خیمه انجام می دادند، و در حیاط دیگری، گاه نیز در حیاط همسایه بساط آشپزی راه می انداختند. دسته هایی بزمی بودند که به اجرای تئاتر روحوضی می پرداختند که از معروف ترین آنها دسته ها ی «عباس مؤسس و مهدی مصریی بود. حیاط را با فرش می پوشاندند و صندلی و میز و ظروف میوه و هر چیز که مورد نیاز بود نظیر شیرینی و شربت در آنجا قرار می دادند. تمام وسایل میز و صندلی و ظرف از مغازه های ظروفی کرایه می شد، در یکی از اتاق ها بساط چای و شربت و میوه و شیرینی آماه بود. خوب به یاد دارم شربتی که برای بچه ها می آوردند در همان ظروف بزرگ ترها با گیرۀ زیبا بود با این تفاوت که یخ آن بیشتر و با یک جرعه، کاملاً خورده می شد. بیشتر اوقات بین فامیل عروس و داماد بگو و مگو و دعوای لفظی در می گرفت، اما آخر شب دو طرف را وا می داشتند تا همدیگر را بوسیده و قضیه ختم به خیر می شد. طراحی لباس ها نیز بسیار زیبا بود، شب پس از صرف شام، نمایش هایی اجرا می شد که بیشتر جنبۀ کمدی و انتقادی داشت و با موزیک ضربی و طراحی های زیبا همراه بود. همیشه بر پشت بام های اطراف محل عروسی، جمعیت تماشاگر می نشستند، پشت بام ها، همگی به هم راه داشتند. گاه نیز برخی آشنایان به علت کهولت سن توان حضور در جشن را نداشته و به جای آنها فرزندانش شرکت می کردند. در منزل چنین افرادی سینی های پر از غذا می فرستادند و در اواخر جشن، از مردم ناظر بر عروسی بر پشت بام ها با شیرینی پذیرایی می شد، این نمایش تا پاسی از نیمه شب ادامه داشت.
